Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό – τη ζέστη της γης; Για μας μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το στραφτάλισμα του νερού δεν μας ανήκουν. Πώς μπορείτε να τα αγοράζετε από μας; Κάθε κομμάτι της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε πευκοβελόνα που λάμπει, η άμμος στις ακρογιαλιές, η καταχνιά στα σκοτεινά δάση, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι, στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό. Είμαστε κομμάτι της γης και η γη είναι κομμάτι μας…
Δεν υπάρχει ήσυχο μέρος στις πόλεις του λευκού ανθρώπου. Κανένα μέρος ν’ ακούσεις τα φύλλα να σκάνε την άνοιξη ή τα φτερά του εντόμου να θροϊζουν. Και πού υπάρχει ζωή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ ακούσει τη μοναχική φωνή από ένα νυχτοπούλι ή τις κουβέντες που ανοίγουν τα βατράχια γύρω από τη λίμνη τη νύχτα; Όμως αυτό ίσως συμβαίνει γιατί είμαι ερυθρόδερμος και δεν καταλαβαίνω.
Ο Ινδιάνος προτιμάει τον απαλό ήχο του αγέρα, όταν χτυπάει στο πρόσωπο της λίμνης και τη μυρωδιά αυτού του αγέρα, καθαρισμένου από μια μεσημεριάτικη μπόρα ή μυρωμένου από τις κουκουναριές. Ο αέρας είναι πολύτιμος στον ερυθρό άνθρωπο, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια ανάσα – τα ζώα, τα δέντρα, οι άνθρωποι. Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει προσοχή στον αέρα που ανασαίνει. Σαν κάποιος που χαροπαλεύει μερόνυχτα πολλά και δεν μυρίζει τίποτα.
Αν αποφασίσω και δεχτώ, θα βάλω έναν όρο. Τα ζώα της γης αυτής ο λευκός θα πρέπει να τα μεταχειριστεί σαν αδέρφια του. Τι είναι ο άνθρωπος δίχως τα ζώα; Αν όλα τα ζώα φύγουν από τη μέση, ο άνθρωπος θα πεθάνει από μεγάλη μοναξιά, γιατί όσα συμβαίνουν στα ζώα, τα ίδια συμβαίνουν στον άνθρωπο.
Ένα ξέρουμε, που μπορεί μια μέρα ο λευκός να το ανακαλύψει: ο Θεός μας είναι ο ίδιος Θεός. Μπορεί να νομίζετε πως Εκείνος είναι δικός σας, όπως ζητάτε να γίνει δική σας η γη μας. Αλλά δεν το μπορείτε. Εκείνος είναι Θεός των ανθρώπων. Και το έλεός του μοιρασμένο απαράλλαχτα σε ερυθρόδερμους και λευκούς. Αυτή η γη του είναι ακριβή. Όποιος τη βλάφτει, περιφρονεί το Δημιουργό της.
